من و اینهمه خوشبختی

بعد از 14-15 سال دارم با یک دوست که تو فیس بوک همدیگرو پیدا کردیم حرف می زنم از بچه هام می گم که دوسال تفاوت سنیشونه . با تحسین می گه آفرین آفرین چه کار خوبی کردی .به فکر می رم به بیخوابی های این سالها فکر می کنم . یاد دل درد های دختر کوچیکه که همزمان بود با از پوشک گیری دختر بزرگه , وقتهایی که باید خودم دوتاشون رو جایی می بردم , یک بچه در بغل , یکی دست تو دست و یک ساک گنده . یاد مهمونی هایی که نرفتیم و اونهایی که به سختی رفتیم . یاد مریضیهاشون . دعواهاشون , هوار کشیدنهاشون و هوار کشیدنهام  . البته که روزهای خوش هم زیاد داشتیم و داریم همین عشقشون به همدیگه , بازیهاشون با هم , حضور سبز و دوست داشتنیشون تو خونه . آره به نظرم که کار خوبی کردم خیلی خوب , خدارو شکر . اما دروغ چرا تا قبر 4 انگشته آآآآ اینرو هم  باید بگم که اگه برگردونم عقب و بپرسند دوباره حاضری اینکار رو بکنی بی ادبیه ها اما گه (گهش رو غلیظ بخونید )می خورم دیگه از این غلطا بکنم