نمی دونی تا کجا می رم

صبحها مثل یک بادکنک پر باد می مونم , از اونها که با یک تلنگر یک متر می پره هوا . شاداب و سرحالم . حتی اگه شبش خیلی هم بد خوابیده باشم اما با خوردن نسیم صبح به صورتم سرحال می شم . پر از ایده های تازه ام , پر از انگیزه ام , سرم درد میکنه واسه کارهای جدید . تو طول روز , هی از بادم کم میشه و بی رمق می شم , ایده های صبح به نظرم بی مزه می آد و انگیزه هام یکی یکی از بین می ره . شب که میشه تمام بادم خالی شده , شدم یک باد کنک پلاسیده و کوچولو , از اونهایی که فقط یکذره باد توشه , اما همون یکذره باد با یک نخ سفت و یک گره کور بسته شده تا مبادا خالی بشه , یک بادکنک کوچولوی کز کرده کنار دیوار منتظر صبح تا دوباره پرباد بشه