خطابه های آخر سالی

سال داره تموم میشه , امسال سال عجیبی برام بود . سال دوباره مادر شدن وقتی هنوز با همون یکباره مادر شدنم کنار نیومده بودم .هنوز باور نداشتم مادر شدنم رو راستش هنوز هم باور ندارم . نگاشون می کنم و می گم یعنی بچه های منند ؟ وقتی دخترکم مامان مامان می کنه گاهی می گم یعنی با منه ؟ نمی دونم چه احساسیه  , نمی دونم همه همین احساس رو دارند یا نه اما من اینطوریم .خوب از بحث خارج نشم داشتم امسال رو می گفتم  بیشتر وقتها خیلی سخت بود اما شیرینی هم زیاد داشت .من فکر می کنم  اگه کسی با دوتا بچه پشت سرهم دیوونه نشد , خودکشی نکرد و شوهرش رو هم تیر تپر, کمی گیس و گیس کشی مشکلی نداره , نکرد  و سال اول رو رد کرد پس بقیه راه رو هم می تونه که بره . خلاصه که خوشحالم گمون می کنم که سختیهاش رو رد کردم و گوشام رو می گیرم وقتی یکی می گه مشکلات بچه ها با خودشون بزرگ میشه, گوشهای خودمه دیگه حق دارم هر وقت می خوام بگیرمشون , نه ؟