یاد هندستون

یکی دو هفته پیش بود که رفته بودم بالای منبر که گوشم از صدای جیغ بچه پره , که حامله ها رو که می بینم دلم براشون میسوزه , که وقتی یکمی بچه ها بزرگ شند تا مدتها با اونهایی که بچه کوچیک دارند رفت وآمد نمیکنم که یکم آروم بگیرم و ...  دیروز رفته بودیم رویان تا هزینه سالانه نگهداری خون بند ناف دخترا رو بدیم . تو سالن چند تایی خانوم حامله بودند , یک ژستی گرفتم از حامله نبودنم و یک بروشور برداشتم و نشستم رو صندلی تا شوهرم کار ها رو انجام بده . تو بروشور چند تایی عکس نوزاد بود موقع تولد , اولین گریه , خواب در آغوش مادر ... یاد اون گرمای تنشون افتادم یاد بوی خوبشون , یاد معصومیتشون   دلم ضعف رفت . سرم رو بالا گرفتم یک زن حامله رو دیدم که نشسته بود و دستاش رو شکم گرد و خوشگلش بود . یاد تکونهای بچه افتادم , یاد اون حس مالکیت , دلم یکجوری شد... بعدا فکر کردم چم شده من ؟ دیووووونم ها ؟