بیایید بچه باشیم

وقتی با یک خواسته دختر بزرگه مخالفت می کنم فوری قهر می کنه و می ره یک گوشه ای , منم به روی خودم نمی آرم و مشغول کارهام میشم , بعد می  بینم که خودش تحمل بی محلی نمی کنه و می آد جلو و می گه مامان  بپرس چرا ناراحتی یا می گه بپرس چرا گریه می کنی . بعد من باید بپرسم چرا ناراحتی و اون وقت اون برام توضیح می ده که چرا , و دست آخر دوباره خواستش رو مطرح می کنه . فکر می کنم عالم بچگی عجب عالم خوبیه . آدم گرفتار غرور و ژست و کلاس این حرفها نیست  و هر انچه که دلش می خواد را بزبون می آره . فکر کنید چقدر وقتها شده که از چیزی ناراحتیم و حتی نیمچه قهری هم کردیم اما هیچکس نپرسیده چرا ؟ یا چی شده ؟ .چه خوبه اگه اینجور وقتها بتونیم مستقیم تو چشای آدمه نیگاه کنیم و بگیم بپرس چی شده .یا  برای مناسبتی دیگران فراموش کردند تبریکی بگند و کادویی بدند و ما دلخور شدیم , چقدر خوبه که آدم به اونهایی که ازشون انتظار داره و گاهی ممکنه چیزی یادشون بره قبل از مناسبت یک یادآوری کنه مثلا اینکه عزیزم فردا انمین * سالگرد خواستگاریمونه (خوب بابا بیچاره ممکنه یادش رفته باشه ) یادت نره گل بخری . من که می گم این یادآوریها هیچ از کلاسمون کم نمی کنه حتی اگه آدم بی کلاس هم بشه بهتر از اینه که حالا تا سالها ناراحت باشه که تو فلان موقعیت یادت رفت . حالا اگه به ولنتاین اعتقاد دارید می تونید همین حالا به اونی که دوستش دارید یادآوری کنید که ولنتاین نزدیکه , منو یادت نره

* امینn