دل من طاقچه نداره

بعد از  دعواهامون وقتی جرو بحث ها تموم میشه , همون موقع که سگرمه هام تو همه و یک گوشه ای سرم به یک کاری گرمه و تو  هم واسه خودت مشغولی , من خیالیم می ره تو اتاق و ساکش رو می بنده و لباسهاش رو می پوشه و قهر می کنه و می ره , هر چی هم التماسش کنی هم فایده نداره , از این آدمها نیست که هی قهر کنه و بره و هی برگرده و دوباره زندگی کنه , نه وقتی رفت دیگه رفت , از اول هم بهت گفته بودم , نگفته بودم ؟ حالا تو هی خاله خانباجیت رو بفرست دنبال من . من که بر نمی گردم ...  بر نمی گردم و طلاقم رو می گیرم و تو رو می بینم که پشیمونی . پشیمون پشیمون  به اینجا های کار که می رسم دلم برات می سوزه ,  راه می افتم و می ام دست می اندازم گردنت و باهات آشتی می کنم

گاهی وقتی تو دعوا خیلی حرصم رو در آورده باشی اونوقت تو فکر و خیالاتم می میرم و تو رو می بینم که داری شیون و واویلا می کنی و می گی که تقصیر تو بوده که من مردم و ناراحتی که در لحظات آخر اینهمه من رو اذیت کردی و... بعدا تو می ری و زن می گیری و زنه هی اذیتت می کنه و تو هی قدر من رو بیشتر می دونی , هی اذیتت می کنه و هی قدر من رو بیشتر می دونی و ... به اینجاهای کار که می رسم دلم واسه خودم می سوزه می گم حالا من بمیرم که چی بشه ؟ که آقا قدرم رو بدونه ؟ حالا اگه زنش از من بهتر شد چی ؟ اونوقته که دوباره راه می افتم و می ام و دست می

اندازم گردنت و باهات آشتی می کنم

حالا فهمیدی عزیزم که چطوری میشه که انقدر زود تا دعوامون میشه پیشقدم میشم و باهات آشتی می کنم ؟

پ.ن. از وقتی بچه دار شدم این سناریو ها با اشکال مواجه میشه مثلا وقتی می خوام ساکم رو بردارم برم می مونم که خوب بچه ها رو چیکار کنم ؟ ببرم ؟ بذارم ؟ یا آخه چطوری با دو تا بچه می تونم بمیرم ؟ ابدا و اصلا . اینه که موقع دعوا و فکر به این سناریو ها فرض می کنم که بچه ای ندارم